Ida Linde przedstawia w powieści dwoje ludzi – wnuczkę i dziadka, którzy cierpią po utracie babci i nie mogą się pogodzić z jej śmiercią. Pamięć o niej zapisują w obrazach, kolorach, barwach, zdjęciach. Wnuczka widzi babcię w swej wyobraźni patrząc na spracowane ręce i pomarszczoną twarz dziadka. Chcą razem pozostawić przy życiu umierających. Oboje chcieliby wznieść się ponad pole grawitacyjne by fruwać. Dziadek mówi jej, że za jakiś czas to i on przeniesie się tam na górę.
Ich życie to ciągłe wspomnienia i częsta bezsenność. Wnuczka rozmyśla i twierdzi, że dziadek musi żyć wiecznie. W przeżycia wkrada się strach, od którego nie można się uwolnić. Są też: złość, wściekłość, rozczarowanie, bezsilność – na co nikt nie ma wpływu. Wnuczka obserwuje pogarszający się stan zdrowia dziadka. Jej opieka skupia się na słabnącym człowieku plującym krwią. Czuwa przy nim, lecz w pewnym momencie, stwierdza, że jest taki zimny. Wie że umarł, a z jej piersi wyrywa się bolesny krzyk – by wracał.
Linde zastanawia się jak zatrzymać bliskość, by jej nie utracić.
Autorka przedstawia w powieści kilka wymiarów podróżowania – w głąb siebie, w głąb innych, w głąb ich przeżyć. W każdym rozdziale używa metafory w taki sposób, że czytający musi się bardzo skupić, by zrozumieć, że powstaje nowa całość o zabarwieniu emocjonalnym.
Emilia Polak DKK „Liberatorium” MBP w Jaśle