Wiosna to niezwykła pora roku, kiedy wszystko kwitnie, a nowa energia tętni w przyrodzie i w ludziach. Motywem przewodnim spotkania Klubu Poetów i Twórców Ludowych Ziemi Jasielskiej „Michalina” był wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej „Ogród”.
Gdy wiosna zaświta
jest w ogrodzie raz ciemniej, raz jaśniej.
Wciąż coś zakwita, przekwita.
Wczoraj kwitło moje serce. Dziś jaśmin.
Kalendarzowa wiosna rozpoczyna się 21 marca, ptaki śpiewają, pojawiają się pierwsze kwiaty, przylatują bociany. Kultura ludowa obfituje w różnego rodzaju obrzędy i zwyczaje, które przypisane są tej konkretnej porze roku. Jednym z najbardziej znanych i kultywowanych jest topienie marzanny. Literatura przedmiotu podaje, że nasi przodkowie czynili także zabiegi magiczne, które miały na celu zaklinanie przyrody, by zapewnić sobie pomyślność i dobre plony, a wyczekiwane, zwiastujące wiosnę bociany są symbolem szczęścia, powodzenia, płodności.
Klubowiczki przyniosły rękodzieło, żywe kwiaty i wiersze. Zachwyt nad wiejskim krajobrazem jest ciągle obecny w poezji „Michalin”. Dla Marii Gubały symbolem wiosny są niezapominajki (Niebieski kwiatek), poetka skłania do pamiętania o przeszłości i drugim człowieku. U Marii Homlak wywołuje nostalgię za utraconą młodością (Wiosna). Ta pora roku powoduje, że każdy ma w sercu „błogi promień słońca” (Wiosna, M. Chochołek, Wiosna M. Buczyńska). Motyw vanitas, przypominający o nietrwałości i przemijaniu, występuje w wierszu Krystyny Pilch. Poetka ze Święcan ma nadzieję, że wiosna nie przeminie (Nie mijaj wiosno). Z liryki Haliny Urban wybrzmiewa pochwała przyrody i podświadoma tęsknota za spokojem, ładem, harmonią (Wiosna, Wiosna w ogrodzie).
Na zakończenie dowcipny wiersz-przestrogę przeczytała Maria Słowik. Przestrzega alergików przed pyłkami, a także przed pierwszymi promieniami słońca, które mogą być zgubne dla delikatnej skóry.
Spotkanie odbyło się 16 kwietnia 2024 roku w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Jaśle.
